III.
Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ

Όπως σημειώθηκε παραπάνω, πολλές θρησκευτικές παραδόσεις έχουν καταφύγει σε πνευματικές πειθαρχίες, προκειμένου να διδάξουν στα μέλη τα υψηλότερα στάδια της πνευματικής ζωής ή για να διορθώσουν τους σφάλλοντες πιστούς. Εκείνες οι πειθαρχίες ιστορικά έχουν συμπεριλάβει διαδικασίες, όπως εκκλησιαστικές έρευνες, επίσημες προειδοποιήσεις, δικαστικές αποφάσεις, αυτοτιμωρία (προσευχή, νηστεία, σιωπή, απομόνωση, σωματική εργασία κ.λπ.), αναστολή, απολύσεις και, ως έσχατη λύση, την αποπομπή και τον αφορισμό. Όπως οι περισσότερες άλλες θρησκείες, η Εκκλησία της Σαηεντολογίας περιλαμβάνει διαδικασίες για τον χειρισμό των μελών που έχουν σφάλει. Οι διαδικασίες περιέχονται στις διάφορες Επιστολές Πολιτικής και Εντολές του Φλαγκ που εκδόθηκαν από τον Λ. Ρον Χάμπαρντ.

Ως λόγιος των θρησκειών σε όλο τον κόσμο, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι οι μέθοδοι πειθαρχίας στη Θαλάσσια Οργάνωση είναι τυπικές και συνηθισμένες θρησκευτικές πρακτικές. Μπορώ επίσης να επιβεβαιώσω ότι εγώ ο ίδιος βίωσα πολλές παρόμοιες μεθόδους πειθαρχίας όταν ήμουν μέλος του Τάγματος των Μινοριτών Αδελφών (Φραγκισκανών) από το 1958 έως το 1964. Οι βασικές μορφές πειθαρχίας αξίζουν ειδικό σχολιασμό.

Ως λόγιος των θρησκειών σε όλο τον κόσμο, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι οι μέθοδοι πειθαρχίας στη Θαλάσσια Οργάνωση είναι τυπικές και συνηθισμένες θρησκευτικές πρακτικές. Μπορώ επίσης να επιβεβαιώσω ότι εγώ ο ίδιος βίωσα πολλές παρόμοιες μεθόδους πειθαρχίας όταν ήμουν μέλος του Τάγματος των Μινοριτών Αδελφών (Φραγκισκανών) από το 1958 έως το 1964.

Οι επικοινωνίες των μελών της Θαλάσσιας Οργάνωσης με την εξωτερική κοινωνία είναι πολύ πιο εκτεταμένες από εκείνες που επιτρέπονται σύμφωνα με τους κανόνες της απομονωμένης ζωής που ασκείται από πολλά χριστιανικά θρησκευτικά τάγματα και από βουδιστές μοναχούς στην Ιαπωνία και αλλού. Οι Ανυπόδητοι Καρμελίτες, για παράδειγμα, απαγορεύεται να έχουν οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο αφότου εισέλθουν αυτόβουλα στο τάγμα. Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός (τον πρώτο χρόνο της εισαγωγής) στο Τάγμα των Μινοριτών Αδελφών είχα ελάχιστη επαφή με τον έξω κόσμο και αυτό μόνο με ρητή άδεια από τον δάσκαλο των δοκίμων. Μερικές φορές, όταν τα μέλη θρησκευτικών ταγμάτων πηγαίνουν σε πνευματικά ησυχαστήρια, είναι αποκλεισμένα από την εγκόσμια επαφή. Θρησκευτικά τάγματα από μοναχές, όπως οι Φτωχές Κλάρες, περιορίζουν αυστηρά την πρόσβαση στο μέλος του τάγματος, ακόμα και από τα μέλη της οικογένειας, στα οποία επιτρέπονται οι επισκέψεις μόνο τρεις ή τέσσερις φορές τον χρόνο και των οποίων οι επισκέψεις περιορίζονται σε δύο ώρες το πολύ. Οι έγκλειστες μοναχές δεν μπορούν να έχουν άμεση σωματική επαφή με τα μέλη της οικογένειάς τους και πρέπει να μιλάνε μαζί τους μέσω παραπετασμάτων τα οποία αποκρύπτουν τη μορφή τους. Επιπλέον, τα καθολικά μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων και του κλήρου τα οποία σφάλλουν, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που πέφτουν θύματα του αλκοόλ και των ναρκωτικών, στέλνονται στην απομόνωση προς αποκατάσταση, μέχρι τη στιγμή που θα θεραπευθούν και θα μπορούν να συνεχίσουν τα καθήκοντά τους. Ο βαθμός στον οποίο τα μέλη της Θαλάσσιας Οργάνωσης υφίστανται περιορισμένη απομόνωση από τον κόσμο, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου αποκατάστασης, συμφωνεί με τη γενική θρησκευτική πρακτική σε όλο τον κόσμο.

Οι κανόνες όλων των χριστιανικών θρησκευτικών ταγμάτων, απαιτούν από τους μοναχούς, τους αδελφούς και τις μοναχές να δίνουν όρκους υπακοής, και η πνευματική στάση ταπεινοφροσύνης κατέχει κεντρική θέση στον όρκο αυτόν. Προκειμένου να εξασκήσουν την ταπεινοφροσύνη, τα μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων συχνά απαιτείται να εκτελούν ταπεινές εργασίες και σωματική εργασία που θα φαινόταν ταπεινωτική και εξευτελιστική στους ξένους. Ως Φραγκισκανός μοναχός που ήμουν σε εκπαίδευση για να γίνω ιερέας, καθάρισα αποχωρητήρια, καθάρισα πατάτες, ξεχορτάριασα τον κήπο, ξερίζωσα ζιζάνια από τις σχισμές στο πεζοδρόμιο, έπλυνα και δίπλωσα ρούχα, και σκούπισα διαδρόμους. Μπορεί κανείς να βρει παραινέσεις για ταπεινοφροσύνη στον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου, στο Κεφάλαιο 7. Το πνευματικό σύνθημα των Βενεδικτίνων είναι Ora et labora («Προσευχηθείτε και ασχοληθείτε με σωματική εργασία!») κι αυτό περιλαμβάνει τις πιο ταπεινές εργασίες, εξίσου για τους κατώτερους των δοκίμων όσο και για τους πιο δοξασμένους από τους ηγουμένους. Στα γιαπωνέζικα Ζεν βουδιστικά μοναστήρια οι πνευματικοί δάσκαλοι εκείνων που αγωνίζονται για το σατόρι (φώτιση) συχνά ζητούν απ’ αυτούς να εκτελέσουν επαναληπτικά εργασίες που φαινομενικά δεν έχουν καθόλου νόημα, όπως το να σκουπίζουν ένα πεντακάθαρο πάτωμα ξανά και ξανά. Το γεγονός ότι μέλη της Θαλάσσιας Οργάνωσης, που δίνουν όρκους υπηρεσίας για ένα δισεκατομμύριο χρόνια, μπορεί να απαιτηθεί να κάνουν σωματική εργασία και ταπεινές, ακόμα και εξευτελιστικές εργασίες, ιδιαίτερα ως μέρος μιας περιόδου αποκατάστασης ή πειθαρχίας, είναι αναμενόμενο για οποιονδήποτε μελετητή των θρησκειών.

Αυτοί που διάγουν μοναστική ζωή, όπως οι Κιστερκιανοί και οι Τραπιστές, συχνά κάνουν αργά το βράδυ ολονυχτίες και κοιμούνται πολύ λίγο, τρεις ή τέσσερις ώρες το βράδυ. Κατά τη διάρκεια αυτών των ολονυχτιών οι μοναχοί τελούν τελετουργικό ψάλσιμο και σιωπηλό διαλογισμό. Ζούσα μ’ αυτόν τον τρόπο για έξι χρόνια ως μοναχός. Κατά τη διάρκεια του έτους που ήμουν δόκιμος σηκωνόμουν το βράδυ στις 12:30 π.μ., έψαλλα ψαλμούς για μία ώρα, έκανα διαλογισμό για άλλη μία ώρα, επέστρεφα στο κρεβάτι και σηκωνόμουν για προσευχή και πάλι στις 7:30 π.μ. για να ψάλλω και πάλι και για την πρωινή Λειτουργία. Είναι καθιερωμένη πρακτική για τους Τραπιστές να σηκώνονται στις 3:15 π.μ. για κοινή προσευχή και διαλογισμό. Πολλοί μοναχοί και μοναχές αναλαμβάνουν ακόμη και οδυνηρές πειθαρχίες, όπως το μαστίγωμα του σώματος τις Παρασκευές, προς τιμήν του μαστιγώματος του Ιησού πριν τη σταύρωσή του. Οι ανατολίτες γιόγκι φτάνουν ακόμη και στον βαθμό να τρυπήσουν το σώμα με καρφιά για να επιδείξουν την κυριαρχία του πνεύματος πάνω στην ύλη. Όσον αφορά αυτές τις πνευματικές πειθαρχίες, οι πρακτικές της Εκκλησίας της Σαηεντολογίας είναι πολύ πιο ήπιες σε σύγκριση με αυτές άλλων θρησκειών.

Μέλη από διάφορα θρησκευτικά τάγματα είναι συχνά «κλειδωμένα» τη νύχτα και κάτω από «στενή παρακολούθηση», χωρίς να είναι «φυλακισμένα». Τα μοναστήρια για μοναχούς και μοναχές στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο είναι κλειδωμένα το βράδυ. Οι απομονωμένες περιοχές των μοναστηριών των Ανυπόδητων Καρμελιτών και των Φτωχών Κλαρών είναι ακόμη και σφραγισμένες από δεύτερες πύλες και φράγματα. Όταν οι δόκιμοι βρίσκονται σε εκπαίδευση και όταν οι σφάλλοντες μοναχοί και μοναχές τίθενται υπό περιορισμό, βρίσκονται υπό στενή εποπτεία, υπό συνεχή παρακολούθηση, ακόμα και περιορισμό σε ορισμένα μέρη του ίδιου του μοναστηριού. Έχω βιώσει από πρώτο χέρι τον περιορισμό και την παρακολούθηση. Ο στόχος του περιορισμού είναι να αποκόψει το θρησκευόμενο άτομο από τους περισπασμούς του κόσμου, έτσι ώστε να μπορέσει να επιτύχει την πνευματική φώτιση ή να αναμορφωθεί από τον τρόπο με τον οποίο έσφαλε.

Όπως σημειώθηκε παραπάνω, η Σαηεντολογία δεν είναι η μόνη που επιδιώκει να αφορίζει τα μέλη που είναι απρόθυμα να υποστούν τις εξετάσεις, τις εκκλησιαστικές δοκιμασίες και διαδικασίες, και την πειθαρχία για να ανακτήσουν πλήρη θέση ως μέλη της Εκκλησίας. Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει ένα παρόμοιο σύνολο διαδικασιών για σχισματικά, αιρετικά ή με άλλον τρόπο αποκλίνοντα μέλη, οι οποίες έχουν κωδικοποιηθεί στον Κώδικα του Εκκλησιαστικού Δικαίου. Πολλές εκκλησίες του Μπρέθρεν Πιετισμού, όπως οι Άμις και το Παλιό Τάγμα των Μενονιτών, ασκούν μια μορφή εκκλησιαστικού αφορισμού που ονομάζεται «αποβολή» ή «εξοστρακισμός». Οι αφορισμένοι αποκόπτονται πλήρως από την κοινότητα των πιστών και δεν επιτρέπεται στα μέλη ούτε καν να έχουν επαγγελματικές συναλλαγές με τα άτομα που έχουν αποβληθεί. Επιπλέον, μια σύζυγος απαγορεύεται να συζεί με έναν αφορισμένο σύντροφο.

Στη Σαηεντολογία τα μέλη της Θαλάσσιας Οργάνωσης, λόγω της μεγαλύτερής τους δέσμευσης στους σκοπούς και τους στόχους της θρησκείας, ιστορικά αναμένονταν να ζήσουν μια ζωή πιο εγκρατή από τα συνήθη μέλη. Κάποια χριστιανικά θρησκευτικά τάγματα, ευρέως γνωστά ως «μοναχοί», όπως οι Βενεδικτίνοι και οι Κιστερκιανοί, δίνουν όρκους προσωπικής ένδειας, ενώ το μοναστήρι μπορεί να κατέχει κτίρια για προσευχή, μελέτη και λατρεία και εκτάσεις για όργωμα. Άλλα θρησκευτικά τάγματα, ευρέως γνωστά ως «αδελφοί», όπως οι Φραγκισκανοί και οι Δομινικανοί, δίνουν όρκους απόλυτης ένδειας, δηλαδή, δεν τους επιτρέπεται να κατέχουν τίποτα ως άτομα ή ως ομάδα, καθ’ ομοίωση του Ιησού, ο οποίος δεν κατείχε τίποτα. Οι αδελφοί έχουν μόνο τη χρήση της ιδιοκτησίας· ο πραγματικός ιδιοκτήτης είναι ο πάπας. Ένας Τραπιστής μοναχός ζει σε ένα άδειο κελί, κοιμάται σε ένα αχυρένιο στρώμα με γυμνά σανίδια από κάτω και κατέχει δύο ράσα και ένα σετ ρούχων εργασίας. Όταν ήμουν μοναχός έκανα πολλές χρήσιμες εργασίες, συμπεριλαμβανομένης της διδασκαλίας φιλοσοφίας, της εργασίας ως βιβλιοθηκάριος, της διαχείρισης ενός τυπογραφείου και της αγοράς πραγμάτων απ’ έξω για τη μονή. Γι’ αυτές τις εργασίες δεν έλαβα κανέναν απολύτως μισθό πέρα από τη διαμονή και τη σίτιση και το ράσο που φόραγα. Δεν είχα χρήματα για να πηγαίνω σινεμά, να ψωνίζω προσωπικά πράγματα απ’ έξω ή να τρώω έξω περιστασιακά. Όταν έφυγα από το μοναστήρι μετά από έξι χρόνια, μου δόθηκε το ποσό των 500 δολαρίων, ένα αεροπορικό εισιτήριο και ένα κοστούμι. Σε σύγκριση με τις πρακτικές πολλών άλλων θρησκευτικών ταγμάτων, ο τρόπος ζωής και οι χρηματικές συμφωνίες στην Εκκλησία της Σαηεντολογίας είναι, αν μη τι άλλο, γενναιόδωρες.

Το γεγονός της σύγκρουσης μεταξύ των νεοφώτιστων και των οικογενειών τους, ακόμη και μεταξύ των συζύγων με τους οποίους έχουν ήδη ενώσει τον βίο τους οι νεοφώτιστοι είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η θρησκεία. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Διότι ήλθα να χωρίσω τον ασεβή υιόν εναντίον του πιστού πατρός του και την ασεβή θυγατέρα εναντίον της μητρός της» (Ματθαίος 10:35) και «Εκείνος που αγαπά τον πατέρα ή την μητέρα του παραπάνω από εμέ δεν είναι άξιος να λέγεται οπαδός μου. Και εκείνος που αγαπά τον υιόν του ή την κόρην του παραπάνω από εμέ δεν είναι άξιος να λέγεται οπαδός μου» (Ματθαίος 10:37). Το κόστος για να βρεθεί κάποιος στη θέση της μαθητείας στη θρησκεία μπορεί να είναι πολύ υψηλό. Και ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης και ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης, δύο από τις πιο σημαντικές μορφές και άγιοι στον Καθολικισμό, απήχθησαν από τις οικογένειές τους, οι οποίες προσπάθησαν να τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τον τρόπο ζωής τους στα αντίστοιχα επαιτικά («ζητιάνικα») τάγματα. Ο διαχωρισμός από την οικογένεια είναι μια συνήθης πρακτική στη μοναστική ζωή και για τους άνδρες και τις γυναίκες. Οι Τραπιστές, οι Καρμελίτες και οι Κιστερκιανοί μερικές φορές αποκόπτουν όλους τους δεσμούς με τον έξω κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των τηλεφωνημάτων, της αλληλογραφίας και των επισκέψεων. Οι ερημίτες στο Άγιο Όρος στην Ελλάδα ζουν σε πλήρη απομόνωση και συχνά δεν έχουν καν σχέσεις με τους άλλους μοναχούς και ερημίτες. Όταν ήμουν Φραγκισκανός κατά τη διάρκεια του έτους που ήμουν δόκιμος, δεν μπορούσα να μιλήσω με κανέναν εκτός των τειχών της μονής χωρίς ρητή άδεια, μπορούσα να λάβω ένα γράμμα τον μήνα από τους γονείς μου μόνο, η αλληλογραφία μου υπόκειτο σε προσεκτική ανάγνωση από τον δάσκαλο των δοκίμων και δεν μου επιτράπηκε να παραστώ στην κηδεία του παππού μου. Στην Α′ Επιστολή προς Κορινθίους 7:15 ο Απόστολος Παύλος προτείνει να επιτρέπεται σε μια γυναίκα που έχει αλλάξει πίστη να πάρει διαζύγιο και να ξαναπαντρευτεί κάποιον από τη νέα της πίστη, αν ο πρώτος σύζυγός της παραμένει εχθρικός στην πίστη. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω στην παράγραφο 28, ο Κανόνας του Αγίου Βενέδικτου απειλεί με αφορισμό κάθε αδελφό που συνδέεται με κάποιον αφορισμένο μοναχό χωρίς την έγκριση του ηγούμενου, από φόβο μήπως μια τέτοια επαφή μολύνει την πνευματική ζωή του αδελφού. Το Παλιό Τάγμα των Μενονιτών και των Άμις απαιτούν ο ένας σύζυγος να διώχνει τον άλλο, αν ο τελευταίος έχει αφοριστεί. Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα (περίπου 563-483 π.Χ.), γνωστός ως Βούδας, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εγκαταλείψει πατέρα και μητέρα, γυναίκα και παιδιά, θρόνο και κυριαρχία, προκειμένου να ακολουθήσει το μονοπάτι της φώτισης ως ασκητής. Η ιστορία σχεδόν κάθε μεγάλης μεταστροφής στη θρησκευτική ιστορία περιέχει το θέμα του διαχωρισμού από έναν προγενέστερο τρόπο ζωής και από τους δεσμούς με τα εγκόσμια πράγματα, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειας, τα οποία μπορεί να επιβραδύνουν ή να παρεμποδίσουν την πνευματική πρόοδο. Αντιθέτως, η επαφή των μελών της Θαλάσσιας Οργάνωσης με τον έξω κόσμο είναι μέτρια προς άφθονη.

IV. Επίλογος
ΚΑΝΤΕ ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ