Όταν μετά τη Μεταρρύθμιση οι διαφορετικές μορφές της χριστιανικής πίστης απέκτησαν ένα σώμα σταθερών οπαδών και αναδείχθηκαν ως νέα θρησκευτικά κινήματα, αντιμετώπισαν σχεδόν πάντα ακραία μισαλλοδοξία. Οι Χουτερίτες, προερχόμενοι αρχικά από το Τιρόλο, αντιμετώπισαν κατ’ επανάληψη το σπαθί και εξαναγκάζονταν να τρέπονται σε φυγή και να μετακινούνται από οικισμό σε οικισμό σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη. Οι Κουάκεροι στην Αγγλία υπέστησαν διαρκείς διωγμούς στα τέλη του 17ου αιώνα και πολλοί απ’ αυτούς φυλακίστηκαν για τα πιστεύω τους. Οι πρώτοι Μεθοδιστές τον 18ο αιώνα είχαν δεχτεί συχνές επιθέσεις και μερικά από τα παρεκκλήσια τους είχαν καεί. Δεν ήταν σπάνιες οι φορές που οι τοπικοί αξιωματικοί της αστυνομίας και οι δικαστές πήραν μέρος σε τέτοιους διωγμούς, υποκινώντας το πλήθος να δράσει και αντιμετωπίζοντας αυτούς τους νομοταγείς θρησκευόμενους ως ενόχους παρά ως θύματα. Στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία οι πρώτοι οπαδοί του Στρατού της Σωτηρίας είχαν γίνει αποδέκτες παρόμοιας εχθρότητας. Μόνο μέσα σε έναν χρόνο περισσότεροι από 600 «στρατιώτες» δέχθηκαν βίαιη επίθεση από τους «σκληρούς», για τους οποίους οι οπαδοί του Στρατού της Σωτηρίας πίστευαν ότι ενθαρρύνονταν από την ισχυρή βιομηχανία ζυθοποιίας. Περαιτέρω, μέσα στα επόμενα χρόνια ένας ανάλογος αριθμός μελών του Στρατού της Σωτηρίας φυλακίστηκε για αμφιλεγόμενες, ίσως και χαλκευμένες κατηγορίες, όπως για παρακώλυση της κυκλοφορίας. Στην Ελβετία τη δεκαετία του 1890 κατηγορήθηκαν για εξαπάτηση και οικονομική εκμετάλλευση, κατηγορίες παρόμοιες με εκείνες που διατυπώθηκαν εναντίον των Μορμόνων ιεραποστόλων στη Σκανδιναβία τον προηγούμενο αιώνα.
Στις αρχές του 20ού αιώνα η αντίθεση σε μερικές νέες θρησκείες εκφράστηκε με διαφορετικές μορφές: η Χριστιανική Επιστήμη επικρίθηκε δριμύτατα τόσο για τους ισχυρισμούς της για την πνευματική θεραπεία όσο και για την άρνηση της πραγματικότητας της ύλης, ωστόσο η καταδίκη αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό λογοτεχνική, αρχίζοντας από τη σάτιρα του Μαρκ Τουέιν και φτάνοντας έως τη σοβαρή επίθεση του διακεκριμένου ιστορικού Herbert Albert Laurens Fisher, εν μέσω μιας πραγματικής πληθώρας από εχθρικά σχόλια προερχόμενα από
κληρικούς, γιατρούς και, σε πιο ανάλαφρο ύφος, σε στιλ σάτιρας, με γελοιογραφίες και σατιρικά μυθιστορήματα. Η εναντίωση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, που εξακολουθητικά θεωρούνταν νέο κίνημα στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, συχνά εκφραζόταν με σωματική βία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν γίνει αντικείμενο βίας από το πλήθος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, και κάποιοι βασανίστηκαν με πίσσα και πούπουλα. Είχαν διωχθεί εξαιτίας της άρνησής τους να χαιρετήσουν τη σημαία και να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε τελείως διαφορετικές χώρες, όπως το Μαλάουι.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτό που ήταν κοινό στα θύματα-αιρέσεις ήταν ότι στην εποχή τους αποτελούσαν σχετικά νέα μειονοτικά θρησκευτικά κινήματα. Επειδή καταδέχτηκαν να διαφωνήσουν με τη μια ή την άλλη συνταγή των καθιερωμένων θρησκειών ή επέλεξαν να εξετάσουν τις δικές τους ιδέες περί θεότητας, σωτηρίας και λατρείας ή επειδή αμφισβήτησαν τα πρότυπα της σύγχρονης κοσμικής κοινωνίας, έγιναν αντικείμενα δυσπιστίας και θεωρήθηκαν φορείς κοινωνικής αναταραχής.
