Η παρούσα αναφορά έχει ως στόχο την απάντηση στην ερώτηση αν, από
Για τη δημιουργία μιας επιστήμης των θρησκειών, ο Ε. Μπ. Τέιλορ εξαίρεσε από τον ορισμό της θρησκείας «την πίστη σε μια υπέρτατη θεότητα ή την κρίση μετά τον θάνατο». Σχετικά με αυτό, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι στην περίπτωση της Σαηεντολογίας δεν υπάρχουν υποτιμητικές παραλείψεις, αλλά παραλείψεις που διαπαιδαγωγούν μια θρησκευτική δομή, η οποία στην πραγματικότητα υπερβαίνει και τη θεολογία και τη χριστιανική εσχατολογία.
Για να το επεξηγήσω αυτό, θα σας δώσω το παράδειγμα μιας συγκεκριμένης απόκλισης από την παραδοσιακή εσχατολογία: Με την έννοια του θήταν ως αθάνατου όντος, που είναι εντελώς έξω από τα όρια μιας ιστορικής περιόδου ή μιας ζωής, η εσχατολογική συζήτηση για «το τέλος» δεν έχει νόημα.
Η παρούσα αναφορά δίνει απαντήσεις σε οποιαδήποτε πιθανή δικαστική ερώτηση με το να δηλώνει κατηγορηματικά ότι
η Σαηεντολογία είναι μια θρησκεία...
Ως συμπέρασμα, αυτό που κάνει τη Σαηεντολογία να αναγνωρίζεται ως θρησκεία είναι πρώτα η ομοιότητά της με άλλες θρησκείες (πράγμα που έχει ήδη αποδειχτεί στην παρούσα αναφορά). Επιπλέον, και ιδιαίτερα υπό το φως της διάκρισης που κάνει ο κόσμος της Δύσης ανάμεσα στο «λαϊκό» και το «θρησκευτικό», καθετί που λέγεται ή γίνεται στη Σαηεντολογία μπορεί και πρέπει να έχει νόημα για την κουλτούρα μας μόνο αν κατανοηθεί ως θρησκεία.
Γι’ αυτό, η παρούσα αναφορά δίνει απαντήσεις σε οποιαδήποτε πιθανή δικαστική ερώτηση με το να δηλώνει κατηγορηματικά ότι η Σαηεντολογία είναι μια θρησκεία: για το θεωρητικό της περιεχόμενο με το στοιχείο της σωτηρίας· για το τελετουργικό της που είναι μοναδικό, για την προσηλυτιστική παρόρμηση που έχει προφητική χροιά και για την εκκλησιαστική οργάνωση που, μεταξύ άλλων, καθορίζει τη δική της σχέση με την οργάνωση των κρατών στα οποία είναι ευπρόσδεκτη από τους πολίτες.
Dario Sabbatucci
12 Δεκεμβρίου 1983
