Μια γαμήλια τελετή, η οποία μπορεί να θεωρείται γενικά ως θρησκευτική τελετή και διεξάγεται σε εκκλησία, ως επί το πλείστον δεν είναι θρησκευτική. Είναι ένα κοσμικό συμβόλαιο μεταξύ δύο ενδιαφερόμενων μερών και ενώπιον δύο μαρτύρων. Η πρώτη εκκλησία το κατάλαβε αυτό και ακολούθησε την πρακτική του κράτους για πολλούς αιώνες, αν και συχνά και με τις ευλογίες μιας εκκλησίας αργότερα. Μόνο μετά τη Σύνοδο του Τρέντο (μετά τη Μεταρρύθμιση) αποφασίσαμε ότι ο χριστιανικός γάμος πρέπει να εκτελείται σε μια εκκλησία και από έναν ιερέα. Οι σύγχρονοι προτεστάντες και οι ιεραπόστολοι που προσπάθησαν να επιβάλουν τον εκκλησιαστικό γάμο στους προσηλυτισμένους ακολουθούν τα διατάγματα του Τρέντο. Ακόμη κι αν ο γάμος θεωρείται ένα θρησκευτικό μυστήριο, ένας ιερέας και μια εκκλησία δεν είναι απαραίτητοι για την εγκυρότητά του στη χριστιανική θεολογία. Οι μετέχοντες του θρησκευτικού μυστηρίου είναι ο σύζυγος και η σύζυγος, τους οποίους ο λειτουργός τούς βάζει να ορκιστούν ο ένας στον άλλο, και αυτό μπορεί να γίνει με θρησκευτική ευλάβεια οπουδήποτε αλλού.
Πολλές χώρες που έχουν χριστιανική παράδοση ακόμη επιμένουν σε γαμήλιες τελετές που διεξάγονται από μια μη θρησκευτική εξουσία, έναν γραμματέα, δικαστή ή δήμαρχο. Ακόμη και εκεί όπου υπάρχει μια εκκλησία, οι γάμοι μπορεί να τελεστούν σε άλλα παρεκκλήσια ή από έναν γραμματέα. Δεν είναι επομένως ο γάμος ως υπηρεσία της Σαηεντολογίας αυτό που πρέπει να εξετάσουμε για απόδειξη θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.
Οι δύο πιο σημαντικές υπηρεσίες είναι η βάφτιση ή η ονοματοδοσία των παιδιών και η ταφή των νεκρών. Πεποιθήσεις που συνδέονται με αυτά τα δύο πάνε βαθιά μέσα στη φύση μας και στην ιστορία, και διαμορφώνουν τα πιο κοινά μυστήρια της ανθρωπότητας. Η Σαηεντολογία πιστεύει στον θήταν, τη δική της λέξη για την αθάνατη ψυχή, η οποία προέρχεται από το όγδοο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, το θήτα, και ίσως δεδομένου του συμβολικού του ωοειδούς σχήματος. Η συγκεκριμένη υπηρεσία λέει ότι «ο βασικός σκοπός μιας τελετής ονοματοδοσίας είναι να βοηθήσει τον θήταν να προσανατολιστεί. Έχει αναλάβει πρόσφατα το νέο του σώμα». Έτσι, ο θήταν συστήνεται στο σώμα του, τους γονείς του και τους νονούς. Σαφώς υπάρχει εδώ μια πνευματική και όχι υλιστική τελετή.
Παρομοίως, η νεκρώσιμη τελετή της Σαηεντολογίας έχει πνευματικές αξιώσεις. Η ψυχή βοηθιέται σε μια μελλοντική ζωή: «Πήγαινε τώρα, αγαπητέ (όνομα νεκρού), και ζήσε μια φορά ακόμα σε πιο ευτυχισμένους καιρούς και μέρη». Η πίστη σε κάποιου είδους πνευματική φύση του ανθρώπου, που επιβιώνει του θανάτου, είναι ίσως η παλαιότερη και πιο διαδεδομένη θρησκευτική πίστη της ανθρωπότητας. Ίσως να μην υπάρχει φυλή ή άνθρωπος που δεν έχει διατηρήσει ένα είδος πίστης στη ζωή μετά τον θάνατο και η παρουσία αυτής της πίστης είναι μια πολύ σαφής ένδειξη θρησκείας.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι (όχι οι σύγχρονοι, οι οποίοι είναι Μουσουλμάνοι) πίστευαν σε ψυχές και θεούς, και αυτό ήταν θρησκεία, όπως και οι Βουδιστές για τους οποίους
