Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
και
ΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Ένας μικρός αριθμός τραγικών και ολότελα ασυνήθιστων επεισοδίων επιτείνει τη δημιουργία εχθρικών αντιδράσεων ενάντια στις νέες θρησκείες. Το αν η οικογένεια Τσαρλς Μάνσον, που διέπραξε φρικιαστικές δολοφονίες στην Καλιφόρνια, ή ο Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός, που συμμετείχε σε τρομοκρατικές ενέργειες, ήταν κατά οποιονδήποτε τρόπο μέλη θρησκευτικού κινήματος είναι αμφισβητήσιμο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όμως τα περιέγραφαν με μεγάλη ευκολία ως τέτοια. Ο Τζιμ Τζόουνς, κεντρική φιγούρα στην τραγωδία της Τζόουνσταουν στη Γουιάνα το 1978, ήταν θρησκευτικός λειτουργός − όμως σε ένα καθιερωμένο δόγμα, στους Μαθητές του Χριστού, και όχι σε ένα νέο θρησκευτικό κίνημα. Η σφαγή του Γουάκο το 1993, το συμβάν με τον Ναό του Ήλιου στον Καναδά και την Ελβετία το 1994 και η φονική δράση στην Ιαπωνία των Αούμ Σίνρι Κίο το 1995, ήταν παθολογικά φαινόμενα που σχετίζονται με νέες θρησκείες, σε συγκεκριμένα όμως κινήματα, όχι με τις νέες θρησκείες γενικά. Τέτοιες εκδηλώσεις είναι ευτυχώς σπάνιες, και πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις: δεδομένου ότι λειτουργούν κυριολεκτικά χιλιάδες νέες θρησκείες στις προηγμένες βιομηχανικές κοινωνίες (δυτικές χώρες και στην Ιαπωνία), παράξενα συμβάντα αυτού του είδους μπορούν να θεωρηθούν ως εξαίρεση στον κανόνα. Παρ’ όλα αυτά, επειδή αυτές οι τραγωδίες άφησαν σημάδια στη διάνοια των ανθρώπων −όχι απόλυτα δικαιολογημένα πάντοτε− και επειδή αποδίδονται στους νέους θρησκευτικούς οργανισμούς, η εικόνα όλων αυτών των κινημάτων έχει την τάση να κηλιδώνεται αδικαιολόγητα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες νέες θρησκευτικές οργανώσεις λειτουργούν ως ακίνδυνοι φορείς ηθικής, κοινωνικής και πνευματικής υποστήριξης για τους οπαδούς τους, κάτι εντελώς διαφορετικό από την αντίληψη που έχει διαμορφωθεί μέσα στον ηθικό πανικό που έχει εγερθεί σχετικά με τις νέες θρησκευτικές ομάδες.