Οι θρησκευτικές διακρίσεις απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κανένα άτομο ή ομάδα δεν μπορεί να υπόκειται σε διακρίσεις, σε οποιοδήποτε κράτος, ίδρυμα, ομάδα ατόμων ή άτομο λόγω θρησκείας ή άλλων πεποιθήσεων. Αυτό περιλαμβάνει οποιαδήποτε τάση για διακρίσεις εναντίον οποιασδήποτε θρησκείας ή πεποιθήσεων για οποιονδήποτε λόγο, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι είναι νεοϊδρυθείσες, μη θεϊστικές, μη-παραδοσιακές ή αντιπροσωπεύουν θρησκευτικές μειονότητες. [23] Διακρίσεις μεταξύ ανθρωπίνων όντων λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων συνιστούν προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και άρνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών που έχουν διακηρυχθεί από τη Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Επίσης, συνιστά εμπόδιο για φιλικές και ειρηνικές σχέσεις μεταξύ εθνών. [24] Τα κράτη έχουν υποχρέωση να λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία όλων των ατόμων εντός της δικαιοδοσίας τους από διακρίσεις λόγω θρησκείας ή πεποιθήσεων, ανεξαρτήτως των λόγων που προβάλλονται γι’ αυτές τις διακρίσεις. Αυτό περιλαμβάνει την υποχρέωση ανάκλησης νομοθεσίας διακρίσεων και θέτει σε εφαρμογή νομοθεσία η οποία προστατεύει την ελευθερία της θρησκείας ή των πεποιθήσεων σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Τα κράτη πρέπει επίσης να εξαλείψουν επίσημες πολιτικές και πρακτικές οι οποίες διευκολύνουν τις διακρίσεις. [25]
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποφασίσει ότι το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας επιτάσσει μια αυστηρή υποχρέωση ουδετερότητας από την πλευρά του Κράτους. Η υποχρέωση αυτή απαιτεί από το κράτος να απέχει από το να λαμβάνει μέρος σε θρησκευτικές διαμάχες ή από το να ευνοεί συγκεκριμένες θρησκευτικές ή κοσμικές ομάδες έναντι άλλων.
Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απαγορεύει επίσης στο κράτος να επανερμηνεύει, να ερμηνεύει λανθασμένα, να αναλύει, να αξιολογεί ή να εξετάζει θρησκευτικές πεποιθήσεις ή την έκφραση αυτών των πεποιθήσεων. Για παράδειγμα, στην υπόθεση Μητροπολιτική Εκκλησία της Μπεσαραβίας και άλλοι εναντίον Μολδαβίας, (13 Δεκεμβρίου 2001), το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που κατέληξε στα εξής πορίσματα:
Κατά την άσκηση της ρυθμιστικής του εξουσίας σ’ αυτή τη σφαίρα και στις σχέσεις του με τις διάφορες θρησκείες, το κράτος έχει την υποχρέωση να παραμένει ουδέτερο και αμερόληπτο. Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η διατήρηση της πολυφωνίας και της ορθής λειτουργίας της δημοκρατίας. Βλέπετε Hasan & Chaush εναντίον Βουλγαρίας, Παράρτ. Νο. 30985/96
Επιπλέον, το Δικαστήριο παρατηρεί ότι, καταρχήν, το δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκείας για τους σκοπούς της Σύμβασης αποκλείει την αξιολόγηση, από πλευράς του Κράτους, της νομιμότητας των θρησκευτικών πεποιθήσεων ή τους τρόπους με τους οποίους εκφράζονται αυτές οι πεποιθήσεις.
[23] 1981 Διακήρυξη του ΟΗΕ για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Μισαλλοδοξίας και Διακρίσεων λόγω Θρησκείας ή Πεποιθήσεων, Άρθρο 2· Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, Γενικό Σχόλιο 22, ¶ 2.
[24] 1981 Διακήρυξη του ΟΗΕ για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Μισαλλοδοξίας και Διακρίσεων λόγω Θρησκείας ή Πεποιθήσεων, Άρθρο 3.
[25]Βιβλιογραφικές παραπομπές, Άρθρο 4· Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, Γενικό Σχόλιο 22, ¶ 2.