II. Η Σύγχρονη Θρησκευτική Ποικιλομορφία

Κατά τις περασμένες πέντε δεκαετίες, η ποικιλομορφία των θρησκειών στις δυτικές κοινωνίες είχε αυξηθεί σημαντικά. Υπήρξε μια μεγάλη αύξηση του αριθμού των νέων θρησκευτικών φορέων, μερικοί από τους οποίους είχαν πρόσφατα εισαχθεί στη Δύση, κυρίως από την Ανατολή. Ο προγενέστερος θρησκευτικός πλουραλισμός, που περιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στις παραλλαγές μέσα στον Χριστιανισμό, έχει επεκταθεί και περιλαμβάνει νέες αντιλήψεις σχετικά με την πνευματικότητα και τις νέες κινήσεις που έχουν παραχθεί από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις. Οι προσανατολισμοί, οι διδαχές, οι πρακτικές και τα πρότυπα της οργάνωσης αυτών των διαφόρων θρησκευτικών φορέων –είτε είναι εγχώριοι είτε εισαγόμενοι– ποικίλλουν κατά πολύ και συχνά διαφέρουν τελείως από τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά που έχουν οι παραδοσιακές Εκκλησίες ή σέκτες. Θα πρέπει ωστόσο να γίνει σαφές ότι η σύμπτωση της απαίτησης από διεθνείς φορείς για θρησκευτική ελευθερία και της διάδοσης των νέων θρησκευτικών κινημάτων ήταν τυχαία. Τα ψηφίσματα των διεθνών οργανισμών δεν απευθύνονται ειδικά στο θέμα της ανοχής στις νέες αυτές θρησκείες. Μάλλον, αφορούσαν κυρίως τη θρησκευτική ελευθερία στον κομμουνιστικό κόσμο και την αμοιβαία κατανόηση ανάμεσα στις διάφορες μεγάλες θρησκείες σε θρησκευτικά πλουραλιστικές κοινωνίες. Η εμφάνιση στη Δύση τόσο πολλών νέων πνευματικών μειονοτήτων ήταν τυχαία και το πνεύμα της ανοχής –στην οποία όλες σίγουρα εμπίπτουν– που υποστηρίχτηκε από τους διεθνείς οργανισμούς, δεν επεκτεινόταν πάντοτε με ευκολία και σ’ αυτές.

III. Η Ανοχή στη Χριστιανική Παράδοση
ΚΑΝΤΕ ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ