XXIV. Οι Παραδοσιακές Σέκτες

Για την ακρίβεια, οι κινήσεις, για να θεωρηθούν σέκτες, πρέπει να δημιουργούν «ξεχωριστούς πιστούς», δηλαδή, ομάδες οι οποίες, λόγω των διαφορών στο δόγμα, στην πρακτική ή στην οργάνωση, έχουν αποσχισθεί από τη βασική Εκκλησία, με την οποία, όμως, έχουν σε μεγάλο βαθμό κοινή τη γενική παράδοση. Το στοιχείο αυτό της κοινής παράδοσης και η μείωση με τον καιρό της σημασίας των διαφορών τους είναι αυτό που επέτρεψε σε κάποιες πάλαι ποτέ σέκτες να αναβαθμιστούν σε δόγματα. Τα δόγματα σε γενικές γραμμές τρέφουν την ίδια εκτίμηση το ένα για το άλλο. Αναγνωρίζονται ως τέτοια, γιατί τα θέματα για τα οποία υπάρχει ένταση με την ευρύτερη κοινωνία –τέτοια ένταση είναι χαρακτηριστική για τις κινήσεις που χαρακτηρίζονται σέκτες– τελικά επιλύονται ή εξανεμίζονται. Έτσι, οι Βαπτιστές, οι Οπαδοί του Χριστού, η Εκκλησία των Ναζαρηνών και, από μερικές απόψεις, ακόμη και οι Μεθοδιστές, όλοι αυτοί αποτελούν παραδείγματα ομάδων που έχουν ακολουθήσει τη διαδικασία «από σέκτα σε δόγμα». Η σταδιακή αναγνώριση του στάτους του δόγματος των συγκεκριμένων κινήσεων δείχνει επίσης την ανάπτυξη της ανοχής στην ευρύτερη κοινωνία, καθώς σιγά σιγά έχουν τελικά καταλαγιάσει οι νομικοί περιορισμοί (στην Ευρώπη) που αφορούν αυτές τις κινήσεις, καθώς και η κοινωνική αποδοκιμασία που έχουν υποστεί.

Δεν εξελίχθηκαν όμως όλες οι σέκτες σε δόγματα και εξαρτάται κατά πολύ από τις λεπτομέρειες της προέλευσής τους και το είδος του προσανατολισμού προς τον κόσμο που χαρακτηρίζει τις διδαχές τους. Σέκτες, σαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους Χριστάδελφους, οι οποίες θέτουν ως πρώτιστο επίκεντρο του πιστεύω τους την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας σε σύντομο χρονικό διάστημα, είναι πιθανόν να κάνουν τις σχέσεις τους με την ευρύτερη κοινωνία να παραμένουν σε ένταση, ειδικά αν ακολουθούν ένα έντονο πρόγραμμα με κηρύγματα. Έτσι, επίσης, υπάρχουν σέκτες, όπως οι Αποκλειστικοί (δηλαδή οι Πλυμούθιοι) Αδελφοί, οι οποίες (παρόλο που κι αυτές προσυπογράφουν ότι πιστεύουν πως θα γίνει σύντομα η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού) έχουν ως κύριο μέλημά τους να αποτραβηχτούν από την ευρύτερη κοινωνία, πράγμα που θεωρείται ως κάτι το εκ φύσεως κακό, και να κλειστούν στη δική τους αποκλειστική κοινότητα. Η ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε σέκτες σαν κι αυτές και τις αρχές και, μερικές φορές, ανάμεσα στις σέκτες και το ευρύ κοινό έχει την τάση να επικεντρώνεται όχι σε κάποιο άρθρο του ποινικού δικαίου, αλλά στη άρνηση των μελών τους να συμμετέχουν στις δημόσιες υποχρεώσεις που γενικά απαιτούνται από τους πολίτες. Έτσι, είναι χαρακτηριστικά αντιρρησίες συνείδησης, όσον αφορά τη στρατιωτική θητεία, ή, όπως συμβαίνει με μερικές σέκτες, επιδιώκουν να απαλλαγούν από την υποχρέωση να αποτελέσουν μέλη του σώματος των ενόρκων ή να απαλλαγούν από την ιδιότητα μέλους των εργατικών συνδικάτων σε χώρες (Βρετανία και Σουηδία), όπου η ιδιότητα μέλους, σε ορισμένες βιομηχανίες, είναι όντως υποχρεωτική ή σχεδόν υποχρεωτική. Με το πέρασμα του χρόνου, στη μια χώρα μετά την άλλη, τέτοιου είδους δικαιώματα συνείδησης έχουν σταδιακά γίνει δεκτά, όπως είναι το δικαίωμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες να απαλλάσσονται από τον χαιρετισμό της εθνικής σημαίας ή από το να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο στο σχολείο ή σε άλλες δημόσιες περιστάσεις. Οι χριστιανικές σέκτες, σε αυτές και σε άλλες περιπτώσεις, έχουν παλέψει και συχνά έχουν κερδίσει υποθέσεις που τις αφορούν σε εθνικά ή, μερικές φορές, σε διεθνή δικαστήρια: κάνοντάς το αυτό έχουν διευρύνει το πεδίο της θρησκευτικής ελευθερίας. Αλλά, όσον αφορά αυτές τις σέκτες που τελικά αναβαθμίστηκαν σε δόγματα, υφίσταντο, ειδικά στις πρώτες τους μέρες ως νέα κινήματα, συχνές διώξεις, διακρίσεις και παρενοχλήσεις.

XXV. Η Εναντίωση προς τις Νέες Θρησκείες
ΚΑΝΤΕ ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ