IV. Ο Βασισμενοσ σε καποιον Πολιτισμο
Ορισμοσ τησ Θρησκειασ

Το εύρος της θρησκευτικής παραλλαγής, στο οποίο οι αρχές της ανοχής και της κατάργησης των διακρίσεων επεκτάθηκαν, ήταν πολύ περιορισμένο στην αρχή, περιλαμβάνοντας μόνο έναν περιορισμένο αριθμό χριστιανικών δογμάτων και, λιγότερο ισότιμα, τους εβραίους. Η αντίληψη του τι αποτελούσε θρησκεία ήταν βασισμένη σε αυτή την ποικιλία των ιουδαιο-χριστιανικών κινήσεων. Η θρησκεία ως τέτοια θεωρήθηκε ότι είναι στην ουσία συνώνυμη με τον Χριστιανισμό, και οι ειδικοί για τη θρησκεία ήταν θεολόγοι οι οποίοι ήταν οι ίδιοι αφοσιωμένοι χριστιανοί. Ήταν αυτοί που κατά παράδοση έδωσαν τους ορισμούς για το τι αποτελεί θρησκεία, και οι ιδέες τους διαμορφώθηκαν με γνώμονα τον Χριστιανισμό αποκλειστικά. Οι ορισμοί των θεολόγων για τη θρησκεία μπορεί να θεωρηθούν ως ευρέως ακαδημαϊκοί, ασκούν όμως την επιρροή τους σε άλλες πιο πρακτικές σφαίρες, και ειδικά στα δικαστήρια, με πολύ άδικα αποτελέσματα μερικές φορές. Για παράδειγμα, το παράλογο αποτέλεσμα που βγήκε λόγω ενός στενού ορισμού της θρησκείας, ο οποίος υιοθετήθηκε από τη νομολογία και ο οποίος περιορίστηκε από συγκεκριμένο πολιτισμό, μπορούμε να το δούμε σε μια υπόθεση στην Αγγλία, ακόμη και στα 1754, κατά την οποία ένας δικαστής, ο Λόρδος Χάρντουικ, αποφάνθηκε ότι, παρόλο που η θρησκεία αποτελεί φιλανθρωπία, η διδασκαλία του Ιουδαϊσμού δεν αποτελεί κάτι τέτοιο και έβγαλε την απόφαση ότι τα ποσά που άφησε ένας κληροδότης για διδασκαλία στον Ιουδαϊσμό θα πρέπει να δοθούν αντ’ αυτού για την παροχή εκπαίδευσης στον Χριστιανισμό. Για τα δικαστήρια εκείνης της εποχής, ο όρος «θρησκεία» δεν περιελάμβανε τον Ιουδαϊσμό: περιελάμβανε μόνο τον Χριστιανισμό.

V. Οι Σύγχρονοι Ορισμοί της Θρησκείας
ΚΑΝΤΕ ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ